kilkarazyostatnio

Kiedy ludzie piszą wiersze to otwiera im się dusza To stwierdzenie naszło mnie pewnego ranka, kiedy napisałem pewien wiersz i myślałem o tym, do kogo go kieruję. I zastanowiłem się nad tym, dlaczego ludzie piszą i wyrażają swoje uczucia i pragnienia poprzez słowa. Czy to objaw pewnej słabości, że w ich pobliżu nie ma nikogo, komu mogliby to samo powiedzieć? A może chcą by ich słowa usłyszeli inni i zastanowili się razem z nim o prawdzie, jaka ich dopadła? Może pragną sławy i uznania i tego by być „Kimś” w świecie, w którym nie ma prawdziwych wartości? Czy bycie „Kimś” ma także jakieś znaczenie, czy jest to objaw jedynie własnej próżności i słabości.? Ale przecież nie każdemu jest dane, by słyszały ich w danej chwili miliony innych ludzi. Jednym wystarcza, gdy słyszy ich głos jedynie kilka osób, inni zadowalają się tym dopiero, gdy jest ich tysiące. I każdy w takiej chwili czuje się spełniony i dokonany.
Sieć jest takim miejsce, gdzie każdy może przedstawić swoje myśli i słowa tak, by przeczytało go wielu. Jedni piszą wiersze inni znowu opowiadania. Są tacy, którzy opowiadają o swoim życiu, a także i ci, którzy poprzez swój niepoważny stosunek do życia chcą wyśmiać rzeczywistość. Jest nas wielu i jest w nas wiele pragnień. Dlatego otwieramy swoje serca i wyrzucamy na zewnątrz swoje wnętrze, rozpalone jakimś pragnieniem.
Wiersze są taką formą uwikłania własnych myśli w pewien problem, który nas dotyczy. Najbardziej wymowne i szczere są te o miłości. Kiedy piszemy o niej, mamy przed sobą kogoś, komu je darujemy i pragniemy, by poprzez nie nas więcej kochał? Lub umieramy przy nich z tęsknoty i z niespełnionych pragnień. Płaczemy przy nich i się śmiejemy. I szukamy ukrytego między wersami sensu. Doszukujemy się między nimi nowych prawd i ukrytych znaczeń, jakich sami jeszcze nie odkryliśmy.
My sami jesteśmy takim wierszem, jaki codziennie do siebie piszemy. Jesteśmy zagubieni czasami i szczęśliwi. I zawsze poezja jest sposobem na to, by wyraźniej określić nasze życie i nasze obecne pragnienia. Piszemy dobrze i źle, ale to najmniej ważne w tym wszystkim. I jeżeli to, co piszemy, czyta już chociażby jedna osoba to już mamy powód do własnej radości. Nie oczekujemy nawet tego, by się komuś to spodobało. Oczekujemy kilku przemyśleń nawet, kiedy one do nas nigdy nie dotrą.
Czy chcemy krytyki? To zależy, co chcemy osiągnąć tym, co napisaliśmy. Czasami nie jest ona ważna i nawet jej nie słuchamy. Jeżeli jednak dotyczy ona naszych odkryć, jakich dokonaliśmy, chętnie polemizujemy.
Poezja potrafi dotrzeć do naszych najgłębszych myśli i najgłębszych pragnień. Stajemy się dzięki nim odrobinę szczęśliwsi i odrobinę bardziej spełnieni. One nas tworzą jakby od nowa, budując w nas nową wiarę w to, że są na świecie także i piękne chwile i piękne wspomnienia.
One są w nas i nie potrzebujemy wysiłku by je odnaleźć w sobie. Sięgamy za pióro i piszemy najpierw do siebie, potem dla przyjaciół a potem i dla nieznajomych. Dajemy tym samym i im trochę własnego szczęścia lub własnego niepokoju lub rozczarowania....